Słowo „mio” oznacza mięsień. Miofunkcjonalna znaczy: dotyczący funkcji mięśni ust i twarzy, ale nie można też zapomnieć, że w przypadku problemów mięśni języka i mięśni mimicznych ważne są mięśnie całego ciała.
Miofunkcjonalna to niekorzystne napięcie mięśni w obszarze ust, które powoduje, że język znajduje się w nieprawidłowej pozycji spoczynkowej lub nie potrafi jej utrzymać. Nieprawidłowy wzorzec ruchowy języka i warg podczas połykania oznacza, że język podczas każdego aktu połykania (ok 1000 – 2000 razy dziennie) w sposób niewłaściwy porusza się do przodu i naciska na zęby. W ten sposób, może przesuwać zęby i/lub deformować szczęki. Zakończenie leczenia ortodontycznego bez zmiany powyższych nawyków skutkuje z reguły powrotem wady zgryzu.
Kiedy potrzebna jest terapia?
Terapia miofunkcjonalna jest potrzebna dla osób, które:
- mają otwarte usta,
- oddychają przez usta,
- mają pogrubioną i zaczerwienioną wargę dolną,
- mają wilgotną wargę dolną,
- mają ślinę w kącikach ust,
- język w pozycji spoczynkowej napiera na zęby albo leży między zębami,
- mają zaburzenia artykulacji, często przy realizacji głosek /s/, /sz/, oraz /t, d, n, l/,
- mają słabo wyrażoną mimikę twarzy,
- mają problemy z postawą.
Czy terapia miofunkcjonalna jest konieczna?
Nieleczone zaburzenia miofunkcjonalne mogą doprowadzić do:
- problemów z artykulacją lub/oraz do niewyraźnej mowy
- nieprawidłowego zgryzu, złego ustawienia zębów, szczęki
- problemów ze stawami skroniowo- żuchwowymi
- powstania parodontozy z powodu ucisku i tarcia języka na dziąsła
Jaki jest cel terapii?
Terapia ma zadanie doprowadzić do prawidłowej pozycji spoczynkowej języka, zamknięcia ust i nauki prawidłowego połykania. Cel zostaje osiągnięty poprzez ćwiczenia języka, warg, ćwiczenia całego ciała, ćwiczenia zasysania i ćwiczenia połykania.