Słowo „mio” oznacza mięsień. Miofunkcjonalna znaczy: dotyczący funkcji mięśni ust i twarzy, ale nie można też zapomnieć, że w przypadku problemów mięśni języka i mięśni mimicznych ważne są mięśnie całego ciała.

Miofunkcjonalna to niekorzystne napięcie mięśni w obszarze ust, które powoduje, że język znajduje się w nieprawidłowej pozycji spoczynkowej lub nie potrafi jej utrzymać. Nieprawidłowy wzorzec ruchowy języka i warg podczas połykania oznacza, że język podczas każdego aktu połykania (ok 1000 – 2000 razy dziennie) w sposób niewłaściwy porusza się do przodu i naciska na zęby. W ten sposób, może przesuwać zęby i/lub deformować szczęki. Zakończenie leczenia ortodontycznego bez zmiany powyższych nawyków skutkuje z reguły powrotem wady zgryzu.

Kiedy potrzebna jest terapia?

Terapia miofunkcjonalna jest potrzebna dla osób, które:

• mają otwarte usta,
• oddychają przez usta,
• mają pogrubioną i zaczerwienioną wargę dolną,
• mają wilgotną wargę dolną,
• mają ślinę w kącikach ust,
• język w pozycji spoczynkowej napiera na zęby albo leży między zębami,
• mają zaburzenia artykulacji, często przy realizacji głosek /s/, /sz/, oraz /t, d, n, l/,
• mają słabo wyrażoną mimikę twarzy,
• mają problemy z postawą.

Czy terapia miofunkcjonalna jest konieczna?

Nieleczone zaburzenia miofunkcjonalne mogą doprowadzić do:

• problemów z artykulacją lub/oraz do niewyraźnej mowy
• nieprawidłowego zgryzu, złego ustawienia zębów, szczęki
• problemów ze stawami skroniowo- żuchwowymi
• powstania parodontozy z powodu ucisku i tarcia języka na dziąsła

Jaki jest cel terapii?

Terapia ma zadanie doprowadzić do prawidłowej pozycji spoczynkowej języka, zamknięcia ust i nauki prawidłowego połykania. Cel zostaje osiągnięty poprzez ćwiczenia języka, warg, ćwiczenia całego ciała, ćwiczenia zasysania i ćwiczenia połykania.